Αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα-μαρτυρία του αρχιτέκτονα Δημήτρη Φιωτάκη. Ομολογώ ότι δεν το τελείωσα, μάλλον λόγω έλλειψης συγκεκριμένης κατεύθυνσης της πλοκής. Ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη φοίτηση στην Αρχιτεκτονική της Αθήνας και δίνει γλαφυρά το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής του. Αν εξαιρέσεις τους μακρείς σε πολλά σημεία διαλόγους, κατά τα άλλα το κείμενο δεν είναι κακό. Όμως πολλά πρόσωπα που απλώς περνούν από τις σελίδες, η επιρροή της ρωσικής κουλτούρας και πολιτικής ιδεολογίας που είναι εμφανή στους ανθρώπους που συνάντησε ο συγγραφέας με αποθάρρυναν να συνεχίσω. Το βιβλίο δεν είναι κακό, σίγουρα η ματιά του συγγραφέα φωτίζει τα σημαντικά γεγονότα των δεκαετιών του 1960-1970 αλλά ο όγκος των βιβλίων που έχω να διαβάσω και ο όγκος των 582 σελίδων του συγκεκριμένου βιβλίου με ανάγκασαν να το αφήσω στη μέση και είμαι σίγουρος ότι θα το μετανιώσω.